พี่ ณรงค์ศักดิ์ ตามสุทรพานิช แห่ง บริษัท ARCHIPLAN
ซอย ปรีดี พนมยงค์42 สุขุมวิท71
บริษัท ARCHIPLAN ของพี่ณรงค์ศักดิ์ ตามสุนทรพานิช เป็นออฟฟิศเล็กๆที่ดูสวยงามและอบอุ่นตั้งอยู่ในหมู่บ้านภายในซอยปรีดี42 เป็นสถานที่ที่ได้ทำการนัดพี่ณรงค์ศักดิ์เพื่อทำการขอสัมภาษณ์ เมื่อมาถึงก็เข้ามารอสักพักหนึ่งก่อนที่มีณรงค์ศักดิ์จะลงมาจากด้านบนออฟฟิศ
เริ่มสัมภาษณ์
พี่ณรงค์ศักดิ์ : จะถามว่าตรุษจีนไปเที่ยวไหนหรอ เปล่านะ
รัฐวิทย์ : ขอถามประวัติส่วนตัวพี่ณรงศักดิ์คร่าวๆครับ เรียนจบปีไหน ไปต่อปริญญาโทที่ไหน
พี่ณรงค์ศักดิ์ : พี่รหัส 19 ไม่รู้ปีไหนอะ ปีนี้ 56 ก็ไปลบเอาสิ 555
แล้วพี่เรียนจบก็ได้ไปต่อโทที่USC อเมริกา สาขาสถาปัตยกรรม
รัฐวิทย์ :แล้วพอพี่เรียนจบพี่ทำงานเลยหรือเปล่าครับ
พี่ณรงค์ศักดิ์ :ทำเลย ๆ พี่ก็ทำอยู่ที่อเมริกา
รัฐวิทย์ : เห็นงานออกแบบพี่ในเว็บอันนั้นพี่ก็ออกแบบตั้งแต่อยู่อเมริกาเลยใช่ไหมครับ
พี่ณรงค์ศักดิ์ : ใช่ ก็ทำไว้ที่อเมริกา
รัฐวิทย์ : แล้วพี่ประกอบวิชาชีพสถาปนิกตั้งแต่เรียนจบถึงตอนนี้เลยหรือเปล่าครับ หรือมีเปลี่ยนไปทำงานด้านอื่นบ้าง
พี่ณรงค์ศักดิ์ : ก็ทำอาชีพสถาปนิกมาตั้งแต่เรียนจบ
แต่ถ้าถามว่ามีทำอาชีพอื่นมั้ย ก็มีอาชีพเอาตัวรอดบ้าง ขายรองเท้า ทำงานร้านขายเหล้า แต่ไม่ได้เปลี่ยนอะ อาชีพวกนั้นทำเล่นอะ
ทำเอาตัวรอดตอนอยู่ที่นู้น แต่ก็ไม่เปลี่ยนอะเป็นสถาปนิกมาโดยตลอด
รัฐวิทย์ : แล้วพี่กลับมาที่ไหนปีไหนอะครับ
พี่ณรงค์ศักดิ์ : ปี 92
รัฐวิทย์ : แล้วพี่กลับมาทำงานที่ไทย ทำอะไร ที่ไหนบ้าง
ครับ
พี่ณรงค์ศักดิ์ : กลับมาก็มาเปิด ARCIPLAN ที่นี่เลย ARCHIPLAN ก็เป็นบริษัทจากที่อเมริกาแล้วพี่ก็ย้ายจากที่นู้นมาเปิด บริษัทที่นี่ ARCHIPLAN นี้ก็ตั้งแต่ปี 92ถึงตอนนี้เลย
รัฐวิทย์ : แล้วงานของ ARCIPLAN
เมืองไทย ที่พี่คิดว่าโดดเด่น หรือเป็นตัวอย่างงานที่ดีพี่คิดว่า
เป็นงานชิ้นไหนครับ
พี่ณรงค์ศักดิ์ : ก็ คงหนีไม่พ้น TK PARK แหละมั้ง
รัฐวิทย์ : ตั้งแต่เรียนจบมาถึงตอนนี้
ที่พี่ประกอบวิชาชีพสถาปนิก พี่มีอุปสรรค หรือ ปัญหาอะไรในการทำงานมั้งไหมครับ
พี่ณรงค์ศักดิ์ : ก็ไม่มี
รัฐวิทย์ : ก็คือมั่นคงมาตลอดเลยหรอครับ
พี่ณรงค์ศักดิ์ : ถามว่ามั่นคงมั้ย ก็ไม่เคยไม่มีงานนะ
แต่มีอยู่ที่ว่ามีมากหรือมีน้อย
รัฐวิทย์ : แล้วในฐานะที่ผมเป็นรุ่นน้องที่กำลังจะจบออกไปพี่มีอะไรจะแนะนำในการประกอบวิชาชีพมั้ยครับ
เช่น อุปสรรค ปัญหาต่างๆ ทีต้องระวังไว้
พี่ณรงค์ศักดิ์ : คุณตั้งใจคุณก็ไม่มีปัญหา แค่คุณตั้งใจทำงานก็ไม่มีปัญหา
รัฐวิทย์ : แล้วอย่างเรื่องภาษาแบบนี้หล่ะครับ อย่างภาษาอังกฤษ
เรื่องที่กำลังจะเป็น AEC
ด้วย
พี่ณรงค์ศักดิ์ : ก็ไม่น่าจะมีมั้ง อยู่ที่เราแหละ
ถามว่าคนไทยพูดไม่ได้ ก็ไม่เกี่ยวนะ ก็เห็นคนไทยไปทำงานสิงคโปร์ตั้งเยอะแยะ ก็ไม่ใช่ว่จะพูดได้ 100% จะสื่อสารกับเค้ารู้เรื่อง ก็ไม่เห็นมีปัญหาหนิ
รัฐวิทย์ : ในการทำงานพี่มีข้อคิดและคติ
ว่าอย่างไรบ้างครับ
พี่ณรงค์ศักดิ์ : ขยันอย่างเดียวอยู่รอด
รัฐวิทย์ : พี่มีความคิดเห็นอย่างไรเกี่ยวกับจรรยาบรรณวิชาชีพ
ที่วิชาชีพอย่างเราต้องมีครับ
พี่ณรงค์ศักดิ์ : ก็เห็นว่ามันดีอยู่แล้ว จำเป็นต้องมี วิชาชีพอย่างเรามันก็ต้องมีอยู่แล้ว
รัฐวิทย์ : แล้วพวกเรื่องการออกแบบเพื่อสิ่งแวดล้อมหล่ะครับ
พี่ณรงค์ศักดิ์ : คิด ก็จำเป็น เราต้องคิดถึงบ้าง
เราต้องคำนึงถึงสิ่งแวดล้อม รักษ์โลก เพื่อโลก
รัฐวิทย์ : ในฐานะที่พี่เป็นเจ้าของบริษัท
พี่อยากให้สถาปนิกที่จบใหม่ออกมาเป็นไปในลักษณะไหนหรือพัฒนาไปด้านไหนบ้าง
พี่ณรงค์ศักดิ์ : ก็ต้องขยันอะ ขยันอย่างเดียว ไม่ขยันก็จบ
รัฐวิทย์ : แล้วอย่างรุ่นน้องที่จบจากลาดกระบัง
ที่มาทำงานกับพี่ พี่มีความคิดเห็นอย่างไร พี่อยากให้คณะเราพัฒนาความรู้ด้านไหนบ้าง
พี่ณรงค์ศักดิ์ : พี่ไม่รู้นะ ไม่รู้หลักสูตรว่าตอนนี้ไปถึงไหนแล้ว
ไม่รู้ว่าเค้าเน้นเรื่องนู้นเรื่องนี้มากเรื่องไหนน้อยเหมือนกันนะ
พี่ว่ามันอยู่ที่นักเรียนมั้ง แต่ถามถามว่าเน้นอะไรผมว่า คือ
ผมว่าเด็กต้องคิดเองเป็น หลักสูตรผมก็ไม่รู้ว่าเค้าเปลี่ยนอะไรไปมากมาย หรือ
วางอะไรไว้แค่ไหน แต่ที่สำคัญเด็กต้องมีความรับผิดชอบ ต้องคิดเองเป็น
สำคัญที่สุดมันอยู่ที่ความคิด ความอ่านของตัวคุณเองมากกว่า
อย่างบริษัทพี่นี้ก็มี พนักงานที่จบลาดกระบังทั้งหมด 8คน แต่ละคนเค้าก็มาเรียนรู้ ทุกคนเรียนจบมาได้ผมว่าเค้าก็มี ความรับผิดชอบ
เอาใจใส่ อยู่แล้วระดับหนึ่ง แต่ละคนพื้นฐานก็ไม่เหมือนกัน แต่ละคนก็มีชีวิตส่วนตัวไม่เหมือนกัน บางคนบ้านไกลมาสายหน่อย ก็ไม่อะไร
มันควรอยู่ที่ผลงานมากกว่า มันเป็นใครก็ได้ถ้าเค้ารับผิดชอบ
คนทำงานดีไม่ดีมันไม่ได้อยู่แค่ที่วันนี้ วิชาชีพนี้มันยังไปได้อีกไกล
รัฐวิทย์ : แล้วพี่ได้ลองทำงานมาหลายบริษัทไหมครับ
ทั้งตอนพี่อยู่ที่นี้แล้วก็ตอนพี่เรียนที่อเมริกา
พี่ณรงค์ศักดิ์ : ทั้งหมดก็ทำไป 2-3 บริษัทนะตอนอยู่ที่นู้น
แต่ที่ไทยก็ทำแค่ก่อนไปเรียนโท ไม่ถึงปีมั้ง ทำอยู่แปปเดียว
รัฐวิทย์ : อย่างตอนที่พี่ไปเรียนต่อปริญญาโทที่อเมริกา
ถ้าผมอยากไปเรียนบ้างพี่ว่ามีความจำเป็นไหมครับ ที่ต้องทำงานก่อน ให้มีประสบการณ์
พี่ณรงค์ศักดิ์ : ไม่จำเป็นหรอก มันอยู่ที่เหตุผลของมัน
เหตุผลมันมีรึเปล่า ว่าจะทำงานหาเงิน หรือ มีเงินอยู่แล้ว
หรือจะทำงานเพื่อสร้างผลงานเอาไปสมัครโรงเรียนดีดี
หรืออยากจะมีประสบการณ์เพื่อไปทำต่อที่นู้นได้
เหตุผลมันแล้วแต่สถานภาพของแต่ละบุคคล
รัฐวิทย์ : อยากให้ช่วยเล่าประสบการณ์สมัยที่พี่เรียนที่ลาดกระบังให้ฟังหน่อยครับ
ว่าเป็นอย่างไรบ้าง แล้วตอนที่ไปเรียนที่อเมริกาเป็นอย่างไรบ้างครับ
พี่ณรงค์ศักดิ์ : ตอบในเชิงวิชาชีพนะ เมืองไทยให้อะไรได้บ้าง
แต่ไม่ได้ให้อะไรหมด เราเด็กเกินที่เราจะรู้ว่ามันใช่ไม่ใช่ เพราะเรายังเรียนอยู่ แต่พอไปเรียนปริญญาโท
คุณผ่านมาแล้ว คุณรู้อันไหนมันดีกว่า อันไหนมันควรจะได้ดีกว่า ตอนอยู่ลาดกระบังสมัยนั้นรุ่นนึงมี40คน ผมก็เป็นเด็กก็เที่ยว ทำงานใกล้ๆส่งตลอด ไม่อยู่หอ ทำงานก็ทำงานที่บ้าน ผมไม่ค่อยได้ค้าง
แต่ทุกวันนี้เนี่ยประกอบวิชาชีพมันฟลูไทม์มาก ทั้งกลางวันกลางคืน
เวลาส่วนตัวก็ต้องทำงาน
รัฐวิทย์ : แล้วพี่ได้กลับไปคณะบ่อยมั้ยครับ
พี่ว่าคณะเราเมื่อก่อนตอนนี้พี่อยู่กับตอนนี้มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเยอะไหมครับ
พี่ณรงค์ศักดิ์ : ก็กลับบ้างนะ นานนานที แต่ผมไม่ขอตอบดีกว่าเพราะผมก็ไม่ค่อยได้เข้าไปนานแล้ว
อะไรมันเปลี่ยนแปลงไปบ้างผมก็ไม่แน่ใจ
รัฐวิทย์ : สุดท้ายพี่อยากจะฝากอะไรถึงน้องๆที่กำลังจะจบมาเป็นสถาปนิกในอนาคตบ้างไหมครับ
พี่ณรงค์ศักดิ์ : ตั้งใจ ขยัน ทำงาน เรียนหนังสือ แค่นั้นแหละ
เหมือนที่พ่อแม่ คุณสอนคุณยังไงคุณทำแบบนั้นแหละ พ่อแม่คุณเป็นคนส่งเสียคุณ
แกบอกให้คุณตั้งใจเรียนขยันเรียน ก็ทำสิ่งนั้น คุณขยันคุณก็ไปแล้วครึ่งหนึ่ง
เมื่อก่อนผมว่าผมขยันนะ ผมเป็นคนขยัน ถึงผมจะเกเร ผมก็ขยันนะ ผมรับผิดชอบ
ผมเชื่อว่าทุกอย่าง ถ้าคุณขยันคุณเอาใจใส่คุณไม่มีปัญหา
รัฐวิทย์ : พี่ครับ เดียวผมขอถ่ายรูปหน่อยครับ
พี่ณรงค์ศักดิ์ : ผมไม่ถ่ายนะ เอารูปตึกรูปอะไรผมไป
ผมไม่ชอบถ่ายรูปนะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น